P A N T E L I S M A K K A S
The Room, 2011
Long duration performance
Pantelis Makkas and actress Theodora Tzimou are using the way the viewer-exhibit communicates bring the question, experience or interpretation? A modern dilemma of modern art museums. An artist and an actress trapped in a small room without a door, except for a few holes in the wall, the only access to the viewer's gaze. It is very small and at the same time huge the distance between creating a museum experience by making the viewer a participant (to the extent that the exhibition itself allows alternative readings or views), and placing the exhibits in the space, setting up another exhibition. ”. It is important to force the person entering the space, even for a short time, to create his own personal memory from the use of the exhibition space; to follow as much as possible his own movement scenario, to feel that he sees things in a unique way. as a result, his own personal thoughts on the exhibits are encouraged. Farewell is the meeting of two artists to create a separate performance, which attempts to approach the concept of farewell: ten actors will meet ten artists, respectively, to work together on this thematic framework, in order to produce different "live works". . The "farewell" in this case is dealt with in its most conceptually enlarged version, not only emotionally, but also within its socio-political dimensions. Artists are asked to approach dipoles that are related to the concept of farewell, such as joy / bitterness, freedom / separation, redemption / fear, waiting / nostalgia, hope / frustration, habit / change, old / new world, life / death. All this seems to be particularly related to the turning point we are experiencing in modern reality, the familiarness that is lost and the new data that is coming, a shuffle of the data, as we know it.
Ο Παντελής Μάκκας με την ηθοποιό Θεοδώρα Τζήμου και με τον τρόπο επικοινωνίας θεατή-εκθέματος φέρουν το ερώτημα, εμπειρία ή ερμηνεία; Ένα σύγχρονο δίλημμα των μουσείων μοντέρνας τέχνης. Ένας εικαστικός και μία ηθοποιός εγκλωβισμένοι σε ένα μικρό δωμάτιο, χωρίς πόρτα, παρά μόνο μερικές τρύπες στον τοίχο, την μόνη πρόσβαση στη ματιά των θεατών. Είναι πολύ μικρή και ταυτόχρονα τεράστια η απόσταση ανάμεσα στο να δημιουργήσει κανείς μια μουσειακή εμπειρία κάνοντας το θεατή συμμέτοχο (στο βαθμό βέβαια που το ίδιο το έκθεμα επιτρέπει εναλλακτικές αναγνώσεις ή θεάσεις), και στο να τοποθετήσει τα εκθέματα στο χώρο, στήνοντας “άλλη μια έκθεση”. Είναι σημαντικό να αναγκαστεί αυτός που μπαίνει στο χώρο έστω και για ένα σύντομο πέρασμα να δημιουργήσει τη δική του προσωπική ανάμνηση από τη χρήση του χώρου της έκθεσης· να ακολουθήσει κατά το δυνατον το δικό του σενάριο κίνησης, να αισθανθεί ότι βλέπει τα πράγματα με τρόπο μοναδικό με αποτέλεσμα να υποκινηθούν και οι δικές του προσωπικές σκέψεις πάνω στα εκθέματα. O Αποχαιρετισμός είναι η συνάντηση δύο τεχνών για τη δημιουργία μίας ξεχωριστής περφόρμανς, που επιχειρεί να προσεγγίσει την έννοια του αποχαιρετισμού: δέκα ηθοποιοί θα συναντήσουν αντίστοιχα δέκα εικαστικούς, για να εργαστούν μαζί πάνω στο συγκεκριμένο θεματικό πλαίσιο, με σκοπό να παράγουν διαφορετικά «ζωντανά έργα». Ο «αποχαιρετισμός» στην προκειμένη περίπτωση αντιμετωπίζεται στην πιο διευρυμένη εννοιολογικά εκδοχή του, όχι μόνο συναισθηματικά, αλλά και μέσα στις κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις του. Οι καλλιτέχνες καλούνται να προσεγγίσουν δίπολα που συγγενεύουν με την έννοια του αποχαιρετισμού, όπως χαρά/ πίκρα, ελευθερία/ χωρισμός, λύτρωση/ φόβος, αναμονή/ νοσταλγία, ελπίδα/ απογοήτευση, συνήθεια/ αλλαγή, παλιός/ καινούργιος κόσμος, ζωή/ θάνατος. Όλα αυτά μοιάζουν να συγγενεύουν ιδιαίτερα με την καμπή που βιώνουμε στη σύγχρονη πραγματικότητα, το οικείο που χάνεται και τα νέα δεδομένα που έρχονται, ένα ανακάτεμα των δεδομένων, όπως το γνωρίζουμε.
Concept, Performance : Pantelis Makkas, Theodora Tzimou
